سلام بر حسين و اربعينش، سلام بر اربعين و زائرانش! و سلام بر اندوه هاي دل آنان كه به سوغات بر مزار كشتگان، عشق بردند و به مويه نشستند. به شوق زيارت صحن و سراي جان فزايت، اربعين شهادتت را به سوگ مي نشينيم، يا حسين!
اربعين از رازهاي هستي است و اربعين حسين (ع) روز بسط لطف اوست بر پيروان و دوستدارانش. و در مقام حسين (ع) همين بس كه در زيارت اربعينش خطاب به جدشان محمد مصطفي (ص) و پدر بزرگوارشان حضرت علي (ع) و مادر گراميشان فاطمه (س) ميگوييم كه خداوند عزاداري شما را در رثاء حسين (ع) فبول فرمايد.

 اربعين در فرهنگ عاشورا
در فرهنگ عاشورا، اربعين به چهلمين شب شهادت حسين بن علي(ع) گفته ميشود كه مصادف با روز بيستم ماه صفر است. از سنتهاي مردمي گرامي داشت چهلم مردگان است، كه به ياد عزيز فوت شده خويش، خيرات و صدقات ميدهند و مجلس ياد بود  بر پا ميكنند، در روز بيستم صفر نيز، شيعيان، مراسم سوگواري عظيمي را در كشورها و شــــهرهاي مختلف به ياد عاشوراي حسيني بر پا ميكنند. عاشقان و پيروان آن امام، در سحال اســـــرار اربعين به ذكر پرداخته و  باران اشكبار  چشم خويش را با مظلوميت حسين و يارانش پيوند مي زنند. اين راه، راه تداوم عشق است و بي گمان هيچگاه بي رهرو نخواهد بود.

 نخستين اربعين
نخستين اربعين شهادت امام حسين (ع)، جابر بن عبدالله انصاري و عطيه عوفي موفق به زيارت تربت و قبر سيد الشهدا شدند. بنا به برخي نقلها، در همان اربعين، كاروان اسراي اهل بيت (ع) دربازگشت از شام و سر راه مدينه، از كربلا گذشتند و با جابر ديدار كردند. البته برخي از مورخان نيز آن را نفي كرده و نپذيرفته اند، از جمله مرحوم محدث قمي در «منتهي الامال» دلايلي ذكر ميكند كه ديدار اهل بيت از كربلا در اربعين اول نبوده است. به هر حال، تكريم اين روز و احياي خاطره غمبار عاشورا، رمز تداوم شعور عاشورايي در زمانهاي بعد بوده است.

اميدوارم بابانوئل به جاي كادوي زيبا
تقدير زيبا براي تو هديه بياره
تقدير خوب رو نميتوني الان حس كني
اما در آينده ميفهمي بهترين آرزو رو برات داشتم
كريسمس مبارك

الإمامُ الصّادقُ عليه‏السلام :
لَو كانَ على بابِ أحَدِكم نَهرٌ فاغتَسَلَ مِنهُ كُلَّ يَومٍ خَمسَ مرّاتٍ هَل كانَ يَبقى على جَسَدِهِ مِن الدَّرَنِ شَيءٌ ؟ إنّما مَثَلُ الصَّلاةِ مَثَلُ النَّهرِ الذي يُنقِي ، كُلَّما صَلّى صلاةً كان كَفَّارَةً لِذُنوبهِ إلاّ ذنبٌ أخرَجَهُ مِن الإيمانِ مُقيمٌ علَيهِ .
امام صادق عليه‏السلام :
اگر جلو در خانه يكى از شـما جـوى آبـى باشد و روزى پنج بار خود را در آن بشويد آيا چرك و كثافتى بر تن او باقى مى‏ماند ؟ حكايت نماز نيز حكايت جوى آبى است كه تميز و پاكيزه مى‏كند ؛ هرگاه كسى نمازى بخواند اين نماز گناهانش را پاك مى‏كند مگر گناهى كه او را از ايمان به دَر برد و بر آن مداومت ورزد .

                                                         بحار الأنوار : 82 / 236 / 66 منتخب ميزان الحكمة : 324

در حماسه 9 دي ماه، مردم شجاع و ولايت مدار ايران اسلامي بصيرت خود را به نمايش گذاشتند و اميدهايي كه سران فتنه براي استكبار ايجاده كرده بودند را نقش بر آب نمودند.
حماسه 9 دي تحكيم و تقويت اركان نظام مقدس جمهوري اسلامي را موجب شد و ماهيت ديني، انقلاب اسلامي را در داخل و خارج كشور تحكيم بخشيد.

بصيرت از ديدگاه امام خامنه اي:
در زندگىِ پيچيده‌ى اجتماعىِ امروز، بدون بصيرت نميشود حركت كرد. جوانها بايد فكر كنند، بينديشند، بصيرت خودشان را افزايش بدهند. معلمان روحانى، متعهدان موجود در جامعه‌ى ما از اهل سواد و فرهنگ، از دانشگاهى و حوزوى، بايد به مسئله‌ى بصيرت اهميت بدهند؛ بصيرت در هدف، بصيرت در وسيله، بصيرت در شناخت دشمن، بصيرت در شناخت موانع راه، بصيرت در شناخت راه‌هاى جلوگيرى از اين موانع و برداشتن اين موانع؛ اين بصيرتها لازم است. وقتى بصيرت بود، آنوقت شما ميدانيد با  كِى طرفيد، ابزار لازم را با خودتان برميداريد. يك روز شما ميخواهيد تو خيابان قدم بزنيد، خوب، با لباس معمولى، با يك دمپائى هم ميشود رفت تو خيابان قدم زد؛ اما يك روز ميخواهيد برويد قله‌ى دماوند را فتح كنيد، او ديگر تجهيزات خودش را ميخواهد. بصيرت يعنى اينكه بدانيد چه ميخواهيد، تا بدانيد چه بايد با خودتان داشته باشيد.

دلم اينقدر گرفته بود رفتم دنيا رو پس بدم ، با سر و صدا رفتم ديدم نوشتن ،

 جنس فروخته شده پس گرفته نمي شود

 آي خداي مهربون چرا ، بعضي وقتا ، ببخشيد شايد كفر باشه اما ، بعضي وقتا فكر ميكنم فرشته هات راست ميگفتن كه انسان به چه درد مي خوره ، چرا خدايا اينجوريه ،مگه مخلوق نبايد مثل خالق باشه ، چرا هركي ميرسه به هركي زور ميگه ، خدايا دلم گرفته است از اين دنيا ، يه عكس ديدم از كشتار مردم بيگناه ، بابا حيوون رو اينجوري نميكشن ، اي خدا بذار بيام دنيام رو پس بدم ، اگه نميشه حداقل عوضش كن. بابا چه صبري داري تو ،

 عجب صبري خدا دارد !
اگر من جاي او بودم همان يك لحظه اول
كه ظلم را ميديدم از مخلوق بي وجدان
جهان را با همه زيبايي و زشتي
بروي يك دگر ويرانه ميكردم.
عجب صبري خدا دارد !
اگر من جاي او بودم
كه در همسايه ها صدها گرسنه، چند بزمي گرم عيش و نوش ميديدم
نخستين نعره مستانه را خاموش آندم
بر لب پيمانه ميكردم
عجب صبري خدا دارد !
اگر من جاي او بودم
كه ميديدم يكي عريان و لرزان، ديگري پوشيده از صد جامه رنگين
زمين و آسمان را
واژگون، مستانه ميكردم .
عجب صبري خدا دارد!
اگر من جاي او بودم
نه طاعت ميپذيرفتم
نه گوش از بهر استغفار اين بيدادگر هاي تيز كرده
پاره پاره در كف زاهد نمايان
سبحه صد دانه ميكردم.
عجب صبري خدا دارد !
اگر من جاي او بودم
براي خاطر تنها يكي مجنون صحراگرد بي سامان
هزاران ليلي ناز آفرين را كو به كو
آواره و ديوانه ميكردم.
حالا فهميدم آخه تو خدائي و من.......

مرحوم آيـت اللّه الـعـظمي خوئي در مدت زعامت خود با مصائب و مشكلات فراواني روبرو شدند، زيرا پس از تسلط عبدالكريم قاسم بر عراق و كودتاهاي مكرر، وضع روحانيت و مردم نجف، دچار مشكل شد.
كمونيستهاي وطني از يك سو و بعثيهاي بي رحم از طرف ديگر، عرصه را بر روحانيت تنگ كردند خـصـوصـا از سال 1389 كه بعثي ها روي كار آمدند، مصائب فراواني آفريده و آيت اللّه حكيم و پس از وي آيـت اللّه خوئي را با مشكلات انبوهي روبرو نمودند. در شهامت و استقامت اين مرد بزرگ همين بس كه در دوران تسلط بعثي ها ، آنان نتوانستند از اين مرجع بـزرگ، برگي به نفع خود دريافت كنند، يا در جنگ تحميلي عليه ايران، دست خطي از ايشان بگيرند و ايشان پـيـوسـته با حفظ مرجعيت و حوزه علميه نجف، كوچكترين باجي به آنان نداد و در عين حال نـاملايمات را تحمل مي كرد، تا آنجا كه گروهي از نزديك ترين ياران ايشان به جرم خدمت و ديانت به زندان افتادند و از سرنوشت آنان خبري بدست نيامد تا با سقوط رژيم بعث خبر شهادت آنها اعلام شد.
ايشان بـه خـاطـر نـاملايمات از يك طرف و كبر سن از طرف ديگر، دچار بيماري سختي شدند و هر چه علاقمندان و بزرگان تلاش كردند كه برايشان پزشكي از خارج بياورند، حزب بـعـث با آن موافقت نكرد و سرانجام به بيمارستان بغداد منتقل گشتند و با يك مداواي مرموز ايشان را مـرخـص كـردند و هيچ روشن نيست كه چگونه و به چه علتي از جهان رفتند، در تاريخ مرجعيت شـيـعـه ايـن مـسـالـه بـه تـجـربـه ثـابـت شـده است هر مرجعي كه به بيمارستان بغداد منتقل گشت، مرموزانه درگذشت.
سرانجام اين مرد بزرگ پس از يك عمر بابركت، عصر روز هشتم ماه صفر 1413 جان به جان آفرين سپرد و خبر درگذشت ايشان ساعتها مكتوم ماند و سرانجام راديو بغداد مجبور به بازگويي آن شـد، انتشار خبر موجي از اندوه در ميان شيعيان پديد آورد شيعيان مظلوم عراق كه در خوف و رعب عظيمي به سر مي برند، خود را آماده تشييع نمودند، ولي متاسفانه حكومت خونخوار بعث، حـتـي در خـود نـجـف اجازه تشييع نداد و آن مرد عظيم القدر در يك حكومت نظامي محلي در نيمه شب در صحن شريف در مدخل مسجد الخضرا كه جايگاه تدريسشان بود به خاك سپرده شدند و در تشييع ايشان جز چند نفر از شاگردان كسي حضور نداشت.