روزي بهلول از كوچه اي مي گذشت. كودكاني را ديد كه مشغول بازي هستند؛ ولي يكي از آنها ايستاده است و بازي نمي كند.بهلول به او گفت: مي خواهي وسيله بازي براي تو بياورم ، تا تو با كودكان ديگر به بازي بپردازي؟
كودك پاسخ داد:خداوند ما را براي بازي كردن نيافريده است!
-بهلول پرسيد:پس ما را براي چه هدفي آفريده شده ايم؟
-كودك گفت: براي عبادت پروردگار چنانچه خدا در قرآن مي فرمايد
" افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لا ترجعون "يعني آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريديم و به سوي ما بازنمي گرديد؟
بهلول گفت: شما هنوز كوچك هستيد و به سن بلوغ نرسيده ايد.
كودك با كلامي دلنشين پاسخ داد:
- مادرم را ديدم كه مي خواست آتش روشن كند. او هيزمهاي كوچك را در اجاق گذاشت و آتش زد، سپس هيزم هاي بزرگ را روي آنها گذاشت تا آتش بگيرند!بهلول از بسياري دانايي كودك در حيرت بود، پرسيد:
- نام تو چيست؟
و پاسخ شنيد حسن عسگري
سليمان (ع) در كنار دريا نشسته بود نگاهش به مورچه اي افتاد كه دانه گندمي را با خود به طرف دريا حمل ميكرد در همان لحظه قورباغه اي سرش را از آب دريا بيرون آورد و دهانش را گشود مورچه به داخل دهان او وارد شد و قورباغه به درون آب رفت پس از مدتي قورباغه برگشت و مورچه از دهانش خارج شد. سليمان مورچه را طلبيد و سرگذشت او را پرسيد. مورچه گفت: در قعر دريا سنگي تو خالي است و كرمي در آن زندگي ميكند و نميتواند از آنجا خارج شود و من روزي او را حمل ميكنم. خدا مرا و قورباغه را مامور به دادن رزقش كرده.
آري اوست كه روزي ما انسانها را نيز مي دهد...يا رزاق